συνάχρονος

-ον, Α

αυτός που δεν υπόκειται σε χρονικούς περιορισμούς, που είναι επίσης αιώνιος («ἀθανάτου πατρὸς υἱὲ συνάχρονε», Ανθ. Παλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + ἄχρονος «αιώνιος»].